บันทึกตื่นรู้ จากแผ่นดินไหว

ผ่านมาแล้ว 1 เดือนหลังจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งแรกในกรุงเทพ เราอยากเขียนบันทุกตื่นรู้จากเหตุการณ์นั้น ในวันนั้นเราอยู่บนตึกสูง อาคารโยกไปมาแบบต่อเนื่อง เป็นอาการโคลงเคลงบ้านหมุนเหมือนยักษ์เมาเดินโซเซ ใจเราหวิว มือที่กำลังพิมพ์งานหยุดค้างกลางอากาศ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เรารู้สึกถึงความกลัวจากลึกสุดในหัวใจจริงๆ  

ในช่วงที่เกิดแผ่นดินไหว คุณคิดอะไรอยู่?

สามนาทีที่เปลี่ยนทุกสิ่ง 

ขณะที่ตึกโยกเยก โคมไฟแกว่งไปมา เวลาดูเหมือนหยุดนิ่ง การอพยพคือความโกลาหล เพื่อนร่วมงานบางคนตื่นตระหนก บางคนตกใจจนตัวแข็ง บางคนร้องไห้ บางคนวิ่งลงจับราวบันไดแน่น ความมึนงงขณะลงบันไดขณะที่ปูนในอาคารยังส่งเสียงปูนแตกแกร๊กๆ  ใจเราวิ่งแข่งไปกับความคิด:  

"เราใช้เวลากับการตอบอีเมลมากกว่าอยู่กับที่บ้านรึเปล่านะ?"  

"ยังไม่เคยเห็นแสงเหนือ ไม่เคยเรียนเซิร์ฟ ไม่เคยบอกเพื่อนว่าเรารู้สึกดีที่มีพวกมันอยู่ข้างๆขนาดไหน"  

"ถ้าทางหนีไฟนี้นี้กลายเป็นหลุมศพของเราล่ะ?" 

สิ่งที่ตลก คือ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เรายังปวดหัวเรื่องการหาลูกค้าอยู่เลย ยังเครียดกับการจัดการปัญหาเรื่องงานที่พลาดไป แต่ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออากาศ ความปลอดภัย และความหวังที่จะได้ยืนบนพื้นดินอีกครั้ง  

ภาพลวงตาของ 'ชีวิตปกติ' 

หลังจากใช้เวลาสักพัก ออกมานอกตัวตึกและรู้สึกปลอดภัยดีแล้ว ความวุ่นวายในวันนั้นค่อยๆ คลี่คลายในวันเดียว ไม่ว่าจะเป็นการติดต่อสื่อสาร คมนาคมต่างๆ ในกรุงเทพ

ผ่านไปเพียง 1-2 วัน สำหรับเรามองว่าแปลก คือ เราทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

ร้านกาแฟเปิดตามปกติ การประชุมงานเริ่มในวันรุ่งขึ้น เสียงหัวเราะกลับมาเหมือนเดิม

...

แต่เรากลับมีคำถามที่ค้างในใจ จนต้องถามตัวเองอีกทีว่า

-เราใช้เวลากับสิ่งที่ไม่สำคัญไปกี่ชั่วโมงแล้ว ถ้าวันนี้คือวันสุดท้ายของชีวิต?  

-ครั้งสุดท้ายที่เรากอดใครอย่างจริงใจคือเมื่อไหร่?  

-การผลัดวันจากการต้องทำอะไรซักอย่าง ที่บอกว่า 'สักวัน'? 

ไม่รู้ว่ามีใครทำเหมือนเรามั้ย เราตั้งกฎบางอย่างให้ตัวเอง เพื่อที่จะได้ไม่ลืมเหตุการณ์วันที่กลัวจับใจ และกลับมาให้ความสำคัญของเวลา โอกาส และคำพูด 

กฎ 1-1-1

• ลองคุยกับเพื่อนแบบ deep talk กับเพื่อน หรือกับครอบครัว (ถ้าทำได้) 1 ครั้งต่อสัปดาห์ (แบบห้ามใช้มือถือ)

• เขียนจดหมายด้วยมือ 1 ฉบับต่อเดือนถึงคนที่มีความสำคัญในชีวิต (เก็บไว้อ่านคนเดียวก็ได้ หรือถ้ากล้าพอ ก็ส่งออกไปเลยจ้า)

• บอกความรู้สึกที่ตัวเองรู้สึกเปราะบางทุกวัน ยอมรับความเป็นตัวเอง

ทำกิจกรรม "สักวันหนึ่ง"

• นั่งรถไฟตี 5 ไปหัวหินเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น แล้วกลับมากินข้าวเย็น

• ลองไปบาร์ลับในกรุงเทพ รับบทเป็นนักท่องเที่ยว

มาถึงตรงนี้ เรามักคิดว่าเรามีเวลาแบบไม่จำกัด... จนกว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเตือนว่าเราไม่มี ซึ่งความลับที่ไม่ลับ คือ เราไม่จำเป็นต้องรอให้มีภัยพิบัติถึงจะกลับมาคิดและใช้ชีวิตในแบบที่เราต้องการ เราต้องหยุดทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของเวลาตลอดกาล

เริ่มต้นด้วยคำถามเดียว: ถ้าแผ่นดินไหววันนี้คือครั้งใหญ่ที่สุด - อะไรคือสิ่งที่เราจะเสียดายที่สุดที่ไม่ได้ทำ?